Wat we moeten ouders?

28 Jun Wat we moeten ouders?

‘Waarom bel je zelden?»,» Je bent me helemaal vergeten » – we horen vaak zulke verwijten van de ouderen. En als ze niet alleen aandacht nodig hebben, maar ook constante zorg? Wie bepaalt hoeveel we moeten geven voor leven, zorg en opvoeding die we ooit hebben ontvangen? En waar is de grens van deze schuld?

Onze tijdgenoten leven vandaag langer dan honderd jaar geleden. Dankzij dit blijven we langer kinderen: we kunnen ons geliefd voelen, genieten van zorg, weten dat er iemand is die duurder is dan de onze. Maar er is een andere kant.

Op de volwassenheid vallen velen van ons in een situatie waarin we tegelijkertijd voor kinderen en ouders moeten zorgen. Deze stand van zaken wordt «generatie» sandwich «» genoemd «».

De generatie hier betekent niet degenen die in dezelfde periode zijn geboren, maar degenen die zich in dezelfde positie bevonden

“We zijn geklemd tussen twee aangrenzende generaties – onze kinderen (en kleinkinderen!) en ouders – en we lijmen ze aan elkaar, terwijl het vullen van de sandwich twee stukken brood vastbelt, – verklaart de sociaal psycholoog, Doctor of https://teelballen.com/teelbaltumor-of-teelbalkanker-een-ziekte-die-gevaarlijk-is-voor-mannen/ Sciences Svetlana Komissarru. – We verenigen iedereen, we zijn verantwoordelijk voor alles «.

Twee kanten

Ouders wonen bij ons of afzonderlijk, worden soms ziek, gemakkelijk of hard, constant of tijdelijk, en ze moeten erom geven. En soms missen ze gewoon en willen ze dat we meer aandacht aan hen besteden, familiediners regelen of op bezoek komen, samen vakantie doorgebracht, op vakantie gaan door een groot gezin. Soms willen we dat ze voor onze kinderen zorgen, waardoor we meer tijd kunnen besteden aan onszelf en carrière.

Snel of langzaam, maar ze verouderen – en hebben hulp nodig om de trap te beklimmen, de auto in te stappen en de riem vast te maken. En we hebben niet langer de hoop dat we opgroeien en onafhankelijk worden. Zelfs als we deze lading moe worden, kunnen we nog steeds niet hopen dat het eenmaal zal eindigen, omdat het hoop zou betekenen voor hun dood – en we staan ​​onszelf niet toe om erover na te denken.

«Het kan moeilijk voor ons zijn om voor oudere familieleden te zorgen, als we in de kindertijd niet veel aandacht van hen hebben gezien,» zei Schidramatherapist Oksana Rybakova.

Maar in sommige gevallen stelt het feit dat ze ons nodig hebben, u in staat om relaties te veranderen

«Mijn moeder was nooit bijzonder warm», herinnert de 42-jarige Irina zich. -Het gebeurde anders, maar uiteindelijk zijn we aan elkaar gewend. Nu geef ik om haar en ervaar ik verschillende gevoelens, van compassie tot irritatie. Als ik plotseling merk hoe ze verzwakt, voel ik me pijnlijke tederheid en medelijden. En wanneer ze me klachten indient, antwoord ik soms te scherp en gekweld door een schuldgevoel. «.

We realiseren onze gevoelens en creëren een kloof tussen emotie en actie. Soms is het mogelijk om grapjes te maken in plaats van boos te worden, en soms moet je leren accepteren.

«Ik snijd stukjes vlees voor mijn vader in een bord en zie dat hij ontevreden is, hoewel hij het niet erg vindt», zegt de 45-jarige Dmitry. Vul de documenten in, help zich aankleden … maar kamt ook uw haar, wassen, poetsen uw tanden – de noodzaak om hulp te accepteren met hygiëne en medische procedures kan pijnlijk zijn voor senior.

Als onze delicatesse hun dankbaarheid voldoet, kunnen deze momenten helder en memorabel zijn. Maar we kunnen zowel de irritatie als de woede van de ouders zien. «Sommige van deze emoties worden niet met ons geconfronteerd, maar tot een staat van hun eigen hulpeloosheid,» legt Oksana Rybakova uit.

Schulden goede beurt verdient een ander?

Wie en hoe bepaalt dat we ouders moeten en wat niet zou moeten? Er is geen definitief antwoord. “Het concept van schulden verwijst naar het waardegehalte, bovendien het niveau waar we vragen stellen: waarom? Waarom? met welk doel? Wat is het punt? Tegelijkertijd is het concept van plicht een sociaal constructie, en wij, als mensen die in de samenleving leven, hebben de neiging om te observeren wat er op een of andere graad wordt voorgeschreven, om niet door deze samenleving te worden afgewezen, ”merkt Oksana Rybakova op.

– Vanuit het oogpunt van de wet van generieke systemen, die werd beschreven door de Duitse psychotherapeut en filosoof Bert Hellinger, bestaat de plicht onder ouders in relatie tot kinderen – om te onderwijzen, lief te hebben, te beschermen, te onderwijzen, te bieden (tot een bepaalde leeftijd )). Kinderen mogen ouders niets aandoen «.

Ze kunnen echter, indien gewenst, retourneren welke ouders erin zijn geïnvesteerd

In het geval dat we hebben geïnvesteerd, kunnen liefde, geloof, kansen, zorg, ouders dezelfde houding aan zichzelf verwachten als de tijd komt.

Hoe moeilijk het zal zijn met onze ouders, hangt grotendeels af van hoe wij zelf kijken naar wat er gebeurt: of we het als een straf, een last of een natuurlijke stadium van het leven beschouwen. «Ik probeer te zorgen voor ouders en hun behoefte aan het als de natuurlijke voltooiing van hun lange, gezonde en vrij succesvolle leven», zegt de 49-jarige Ilona.

Een vertaler is vereist!

Zelfs als we opgroeien, willen we goed blijven voor onze ouders en ons slecht voelen als dit faalt. «Mam zegt: ik heb niets nodig, en dan is ze beledigd, als haar woorden letterlijk werden begrepen,» is de 43-jarige Valentine perplex.

«In dergelijke gevallen blijft het alleen om toe te geven dat dit een manipulatie is, de wens om u te beheersen door schuld», zegt Oksana Rybakova. We hebben geen telepathische vaardigheden en kunnen de behoeften van anderen niet oplossen. Als we direct een direct antwoord hebben gevraagd en ontvingen, hebben we alles in onze macht gedaan.

Maar soms zijn de stoïcijnse weigering van ouders van hulp, evenals claims aan kinderen, een gevolg van hun overtuigingen

«Ouders weten vaak niet dat hun kijk op dingen niet zo is,» zei Svetlana Komissarruk. – Ze zijn opgegroeid in een andere wereld, hun jeugd ging door in ontberingen. Persoonlijk ongemak voor hen op de achtergrond, ze hadden moeten doorstaan ​​en niet moeten mompelen.

Het belangrijkste instrument van onderwijs voor velen was kritiek. Velen van hen hebben niet eens gehoord over het herkennen van de persoonlijke uniekheid van het kind. Hief ons op zoals ze wisten hoe, hoe ze zelf zijn opgegroeid. Als gevolg hiervan voelen velen van ons zich ongelijk, onder mind. «. En het is nog steeds moeilijk voor ons met hen, omdat kinderpijn binnen reageert.

Maar ouders ouder worden, ze hebben hulp nodig. En op dit moment is het gemakkelijk om de rol op zich te nemen van een controlerende redder die beter weet hoe te helpen. Er zijn twee redenen, vervolgt Svetlana -commissar: “Ofwel, vanwege je eigen verhoogde angst, vertrouw de geliefde niet van zijn eigen problemen en streef ernaar om zijn onvermijdelijke, zoals u denkt, falen. Ofwel zie je de betekenis van het leven in hulp en voogdij en zonder dit kun je je je bestaan ​​niet voorstellen. Beide redenen zijn gerelateerd aan u, maar helemaal niet met het object van hulp. «.

In dit geval moet u uw grenzen en motieven realiseren om zorg niet op te leggen. We zullen geen afwijzing ontvangen als we wachten tot ons om hulp wordt gevraagd, en we zullen de keuzevrijheid respecteren. «Alleen door mijn en niet mijn bedrijf te delen, tonen we echte zorg», benadrukt Svetlana Commissar.

Wie zo niet wij?

Kan het gebeuren dat we niet de kans krijgen om voor onze oudere te zorgen? «De man kreeg werk aangeboden in een ander land en we besloten dat het gezin geen afstand zou moeten doen». We kunnen het niet vervoeren, maar ze wil niet. We hebben een goed pension gevonden, maar al onze vrienden veroordelen ons «.